Για τι παλεύουμε

Καλούμε τους εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές να απαιτήσουν:

· Αναδιοργάνωση της Εκπαίδευσης (σε δομή και περιεχόμενο) με κριτήριο την ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών των νέων (την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, τη γνώση της φυσικής και κοινωνικής νομοτέλειας, τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης), την προετοιμασία τους για την επαγγελματική και κοινωνική ζωή και δράση.

· Αποκλειστικά Δημόσια Δωρεάν Παιδεία. Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στην Εκπαίδευση.

· 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή

· Ενιαίο 12χρονο Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο ολόπλευρης μόρφωσης για όλους μέχρι τα 18 τους χρόνια

· Επαγγελματική εκπαίδευση σε δημόσιες δωρεάν σχολές με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα

· Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση στην υπηρεσία του λαού (ανάπτυξη της έρευνας, της επιστήμης και της τεχνολογίας και την εφαρμογή τους στην ικανοποίηση των διευρυμένων αναγκών του).

Είναι φανερό ότι το σχολείο των λαϊκών αναγκών συγκρούεται με τον πυρήνα της αστικής ιδεολογίας που θέλει το σχολείο μηχανισμό ενσωμάτωσης των νέων και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης που το κεφάλαιο έχει ανάγκη. Η οικοδόμηση του σχολείου των σύγχρονων λαϊκών αναγκών είναι υπόθεση του λαού, είναι μέτωπο πάλης του εργατικού λαϊκού- κινήματος στην κατεύθυνση κατάκτησης της δικής του εξουσίας. Πάλη που θα κατακτά επιμέρους στόχους, θα επιβάλλει βελτιώσεις, θα κάνει συνείδηση στο λαό την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης με κριτήριο την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΟΝΕΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Τι γνωρίζει ο Ιβάν που δεν γνωρίζει ο Τζόνι... (Β' μέρος)


Στο προηγούμενο δημοσίευμά μας μιλήσαμε για το «Σπούτνικ Σοκ», τον πανικό που προκάλεσε στις ΗΠΑ και ευρύτερα στον καπιταλιστικό κόσμο η εκτόξευση από την ΕΣΣΔ του πρώτου δορυφόρου που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη και τις συγκρίσεις που φούντωσαν εκείνο το διάστημα γύρω από τα εκπαιδευτικά συστήματα της Σοβιετικής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Συνεχίζουμε σήμερα με αποσπάσματα από μια τέτοια μελέτη που πρωτοεκδόθηκε σε βιβλίο το 1961 στη Νέα Υόρκη, με τίτλο «What Ivan Knows That Johnny Doesn't» («Τι γνωρίζει ο Ιβάν που δεν γνωρίζει ο Τζόνι») από τον Arther S. Trace Jr (εκ παραδρομής ο «δαίμον του Τυπογραφείου» στο πρώτο μέρος του αφιερώματος απέδωσε λάθος το όνομα του συγγραφέα ως Arthur, αντί για Arther που είναι το σωστό). Θυμίζουμε ότι ο συγγραφέας σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φιλοσοβιετικός, το αντίθετο μάλιστα. Όμως κάνει μια αντικειμενική συγκριτική μελέτη, γι' αυτό και έχει αξία.
Ο Αρθερ Τρέις προσφέρει μια συγκριτική μελέτη μεταξύ της σοβιετικής και αμερικανικής Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στα πεδία 1) της Ανάγνωσης, 2) της Λογοτεχνίας, 3) των ξένων γλωσσών, 4) της Ιστορίας και 5) της Γεωγραφίας, μελέτη η οποία βασίζεται στα βιβλία και στα αναλυτικά προγράμματα των μαθημάτων αυτών. Ο συγγραφέας αφιερώνει ένα κεφάλαιο του βιβλίου του διαδοχικά για κάθε ένα από τα πέντε παραπάνω πεδία και στο τελευταίο βιβλίο καταγράφει τα συμπεράσματά του.

Παιδική σοβιετική έκδοση με ποιήματα του Σ. Μαρσάκ με τίτλο «Οι σύντροφοι του σχολείου» που κυκλοφόρησε το 1941 (Από το Αρχείο του ΚΚΕ)
Στα συμπεράσματα, λοιπόν, σημειώνει (οι υπότιτλοι και οι υπογραμμίσεις δικά μας):
«Τα προηγούμενα κεφάλαια φαίνεται να αποδεικνύουν ότι το πρόγραμμα σπουδών και τα βιβλία των Σοβιετικών σχολικών συστημάτων παρέχουν στους Σοβιετικούς μαθητές μια πολύ μεγαλύτερη γνώση της λογοτεχνίας, των ξένων γλωσσών, της ιστορίας και της γεωγραφίας από ό,τι παρέχει το αμερικανικό σχολικό σύστημα στους μαθητές μας.
Οι λόγοι της σοβιετικής υπεροχής
Αυτές οι συγκρίσεις μαρτυρούν ότι υπάρχουν τέσσερις βασικοί λόγοι για τους οποίους οι Σοβιετικοί μαθητές απολαμβάνουν αυτό το τεράστιο πλεονέκτημα. Αρχικά, το σοβιετικό πρόγραμμα σπουδών εξασφαλίζει ότι οι Σοβιετικοί μαθητές αφιερώνουν πολλές ώρες και χρόνια στη μελέτη όλων αυτών των βασικών μαθημάτων. Δεύτερον, η συνοχή της ύλης του μαθήματος σε ένα διαδοχικό επίπεδο ποιότητας διατηρείται τόσο προσεκτικά ώστε οι Σοβιετικοί μαθητές κερδίζουν πάρα πολύ από την τάξη, τη συστηματική παρουσίαση και προοπτική που μόνο μια τέτοια συνέχεια μπορεί να προσφέρει. Τρίτον, οι Σοβιετικοί μαθητές διδάσκονται να διαβάζουν τόσο αποτελεσματικά και ενεργά κατά τη διάρκεια των τεσσάρων πρώτων βαθμίδων, έτσι ώστε στην πέμπτη έχουν προετοιμαστεί για να μελετήσουν λογοτεχνία, ξένες γλώσσες, ιστορία και γεωγραφία σε ένα εκπληκτικά ώριμο επίπεδο, και τέταρτον, τα σοβιετικά βιβλία έχουν γραφτεί προσεκτικά από ικανούς μελετητές.
Από την άλλη μεριά, οι Αμερικανοί μαθητές στερούνται μιας στέρεης γνώσης της λογοτεχνίας, των ξένων γλωσσών, της ιστορίας και της γεωγραφίας, επειδή, αρχικά, αφιερώνουν πολύ λιγότερες ώρες και χρόνια στη μελέτη αυτών. Δεύτερον, επειδή η συνέχεια αυτών των βασικών μαθημάτων από τάξη σε τάξη συνήθως είναι όχι μόνο ελλιπής, αλλά συχνά διακόπτεται η μελέτη του ίδιου μαθήματος για εξάμηνα ή ενδεχομένως και χρόνια. Τρίτον, το λεξιλόγιο στα αμερικανικά βασικά αναγνωστικά είναι τόσο περιορισμένο, που εκτός κι αν τα παιδιά έχουν μάθει να διαβάζουν από άλλες πηγές εκτός αυτών των αναγνωστικών, δεν έχουν ακόμη αποκτήσει ικανότητες ανάγνωσης στην έκτη ή ακόμη και στην όγδοη τάξη, κι επιπλέον, αδυνατούν παντελώς να αντεπεξέλθουν σε βιβλία που έχουν έναν οποιοδήποτε βαθμό δυσκολίας. Και τέταρτον, τα αμερικανικά συγγράμματα είναι συνήθως όχι μόνο κακογραμμένα, αλλά και γραμμένα ώστε να προσελκύουν μαθητές ενός σχετικά χαμηλού επιπέδου νοημοσύνης, και συχνά γράφονται από συγγραφείς που σχεδόν δεν διαθέτουν την επάρκεια να γράψουν ένα καλό βιβλίο.

Αυτά τα συμπεράσματα για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας, της ιστορίας, των ξένων γλωσσών και της γεωγραφίας στα αμερικανικά σχολεία δεν είναι απλώς άλογες κατηγορίες. Μπορούν να αποδειχθούν και να τεκμηριωθούν ατέρμονα από μια εξέταση του αναλυτικού προγράμματος και των βιβλίων όλων σχεδόν των δημοσίων και κοινοτικών σχολείων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ωστόσο, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν υποστηρίζω ότι κανένας Αμερικανός μαθητής μεταξύ της πρώτης και της δωδέκατης τάξης δεν αποκτά μια καλή γνώση αυτών των μαθημάτων, διότι μερικοί προφανώς αποκτούν. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι εάν οι μαθητές έχουν μάθει να διαβάζουν σωστά στις πρώτες τάξεις, δεν το έχουν μάθει από τα βασικά αναγνωστικά. Υποστηρίζω ότι εάν έχουν μια επαρκή γνώση αμερικανικής, αγγλικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας, δεν την έχουν αποκτήσει από τα τυπικά αμερικανικά βιβλία των δέκα τάξεων. Ότι εάν έχουν μια συμπαγή γνώση ιστορίας και γεωγραφίας,
πιθανόν δεν το οφείλουν στο πρόγραμμα σπουδών των σχολείων τους, ούτε και στα βιβλία τους. Κι ότι εάν έχουν μια καλή γνώση μιας ξένης γλώσσας μάλλον βρίσκονται στο μηδαμινό ποσοστό του 2 ή 3% των αποφοίτων λυκείου που έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν τέτοιου είδους γνώση από τα δημόσια ή κοινοτικά σχολεία μας.
Η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας δημιουργεί το υπόβαθρο και της εκπαιδευτικής υπεροχής
Σοβιετική αφίσα της δεκαετίας του '50: «Στην ΕΣΣΔ υπάρχουν πολλά νέα σχολεία, στις ΗΠΑ τα σχολεία κλείνουν όλη την ώρα»
Είναι ενδεχομένως αδύνατον να πούμε πόσοι μαθητές μπορούν να αποκτήσουν μια σεβαστή γνώση αυτών των μαθημάτων με τη βοήθεια των γονιών τους στο σπίτι ή των δασκάλων τους μέσω εξωτερικών ή ειδικών εργασιών, αλλά τα γενικά απογοητευτικά αποτελέσματα των εξετάσεων που παρέχονται από το στρατό θα υποδείκνυαν ότι ο αριθμός είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρός».
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι ο συγγραφέας αγγίζει εντελώς ακροθιγώς το θέμα της ταξικότητας της αμερικανικής κοινωνίας. Παραδέχεται ότι κάποιοι ελάχιστοι μπορεί να έχουν τη δυνατότητα να αποκτούν περισσότερες γνώσεις μέσω των γονιών τους ή άλλων καναλιών, δεν λέει ωστόσο ότι αυτό συμβαίνει για τις οικογένειες που έχουν να διαθέσουν, να πληρώσουν ειδικούς δασκάλους για τη μόρφωση των παιδιών τους ή για τις οικογένειες όπου οι γονείς κατέχουν ένα υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι οποίες όμως κατά κανόνα εντοπίζονται στα ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα.
Ακολούθως, επαναλαμβάνει παρακάτω ότι συνολικά στην Ευρώπη υπάρχει μια παράδοση υπεροχής στο εκπαιδευτικό σύστημα σε σχέση με τις ΗΠΑ και ότι από αυτήν αντλεί και το σοβιετικό σύστημα, αυτό που δεν φαίνεται όμως καθαρά, είναι ότι στην ΕΣΣΔ το υψηλό αυτό εκπαιδευτικό επίπεδο όχι μόνο ήταν για όλους, αλλά ήταν και εντελώς δωρεάν, ενώ στην καπιταλιστική Ευρώπη διαφοροποιείται ανάλογα με την τσέπη του καθενός.
Και κάτι ακόμα σημαντικό που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι οι υπόλοιπες πτυχές της ζωής στη σοσιαλιστική κοινωνία σε σχέση με τον καπιταλισμό: Οταν π.χ. η οικογένειά του δεν έχει λύσει το βιοποριστικό της πρόβλημα, όσο καλά και να είναι τα βιβλία και τα προγράμματα του σχολείου, ο μαθητής δεν θα μπορέσει να δώσει προτεραιότητα στη μάθηση. Το ίδιο αν έχει π.χ. προβλήματα υγείας που δεν μπορεί να πληρώσει για να τα αντιμετωπίσει, αν δεν έχει λύσει το ζήτημα της στέγης, της σταθερής δουλειάς κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, είναι η συνολικότερη οργάνωση της κοινωνίας που δημιουργεί το υπόβαθρο στο σοσιαλισμό για να μορφώνονται απρόσκοπτα οι μαθητές, για να μπορούν να αφοσιώνονται στα καλά τους βιβλία και προγράμματα.
Τι είναι τελικά σύγχρονο στη γνώση;
Τα παρακάτω αποσπάσματα από τα συμπεράσματα του βιβλίου προσφέρουν παραλληλισμούς με τη σύγχρονη συζήτηση που γίνεται στις μέρες μας, για το αν πρέπει να προκρίνεται η διδασκαλία των κλασικών μαθημάτων ή η παροχή χρηστικών δεξιοτήτων, αλλά και στην πολύ πρόσφατη συζήτηση που ανοίγει στη χώρα μας με αφορμή τις περικοπές μαθημάτων στο Λύκειο και την ενοποίηση μαθημάτων (π.χ. «φυσικές επιστήμες»).
«Ως υπεράσπιση των τωρινών πρακτικών των αμερικανικών σχολείων χρησιμοποιείται συνήθως η άποψη ότι η "δουλειά" των σχολείων είναι να εκπαιδεύσει όλους τους μαθητές και όχι απλώς την αφρόκρεμα των διανοούμενων. Ωστόσο, σαν απάντηση αυτού, θα πρέπει να παρατηρηθεί ότι ακριβώς αυτός είναι ο σκοπός και της Σοβιετικής εφτάχρονης (και τώρα οχτάχρονης) εκπαίδευσης, δηλαδή να μορφώσει όλους τους μαθητές, και ακόμη είναι κυρίως στα πρώτα εφτά ή οχτώ χρόνια εκπαίδευσης που γίνεται η τόσο άσχημη σύγκριση του προγράμματος σπουδών και των βιβλίων μεταξύ των αμερικανικών και σοβιετικών σχολείων. Συχνά, επίσης, επισημαίνεται προς υπεράσπιση των σχολείων μας, ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι "καλύτερο για την κοινωνία μας". Το συμπέρασμα, δηλαδή, είναι ότι σε μία τόσο δημοκρατική κοινωνία όπως είναι η δική μας, το να μαθαίνει κανείς τα βασικά αντικείμενα καλά, δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο σημαντικό. Όμως, αυτή η θέση είναι προφανέστατα λανθασμένη, και συμπεριλαμβάνεται στη γενικότερη επικράτηση αυτής της στάσης που εμπεριέχει το μεγαλύτερο ποσοστό κινδύνου για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Τα αμερικανικά σχολεία δεν έχουν, φυσικά, εγκαταλείψει εντελώς τα βασικά μαθήματα. Όλοι οι μαθητές μας μελετούν τη γλώσσα τους, ακόμη και αν δεν τη μαθαίνουν πολύ καλά. Όλοι μελετούν λογοτεχνία, ακόμη και αν δεν γίνεται σε μεγάλο βαθμό ή δεν είναι καλής ποιότητας λογοτεχνία. Όλοι μελετούν ιστορία και γεωγραφία, ακόμη και αν δεν γίνεται σε μεγάλο βαθμό και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όλοι μελετούν μαθηματικά, ακόμη και αν δεν ξεφεύγουν από την αριθμητική. Οι περισσότεροι από αυτούς μελετούν μία βασική επιστήμη, ακόμη και αν είναι για ένα μόνο χρόνο. Και μερικοί από αυτούς μελετούν μία ξένη γλώσσα, αλλά όχι για αρκετό διάστημα ώστε να τη μάθουν. Ξεκάθαρα, λοιπόν, τα αμερικανικά σχολεία, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι το πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει τη μελέτη των περισσότερων, τουλάχιστον, βασικών μαθημάτων, δεν έχουν εγκαταλείψει την πεποίθηση για τη σημασία αυτών των αντικειμένων, αλλά όπως τα προηγούμενα κεφάλαια έχουν δείξει, έχουν δραματικά εγκαταλείψει τη λεπτομερή κατάρτιση σε αυτά. Και σε αυτό ακριβώς βρίσκεται η βασική διαφορά, όχι κυρίως μεταξύ της αμερικανικής και σοβιετικής εκπαίδευσης, αλλά μεταξύ της αμερικανικής και ευρωπαϊκής εκπαίδευσης. (...)
Δεν είναι η διανοητική οπισθοδρομικότητα που εξηγεί την τρομαχτική έμφαση της σοβιετικής και ευρωπαϊκής εκπαίδευσης σε αυτά τα βασικά μαθήματα, και δεν είναι η πνευματική διαφώτιση και πρόοδος που εξηγεί γιατί η αμερικανική εκπαίδευση τα παραμελεί. Η βάση και η δομή της γνώσης είναι ίδια και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού. Δεν αλλάζει το χαρακτήρα της κατά τη μεταφορά. Η σοφία της Ευρώπης και των εποχών έχει αναγνωρίσει την υπέρτατη σημασία της μελέτης της γλώσσας, της λογοτεχνίας, της ιστορίας, της γεωγραφίας, των μαθηματικών και των θετικών επιστημών στην πνευματική ανάπτυξη όλων των ανθρώπων, και ότι, χωρίς αυτήν τη γνώση, οι άνθρωποι είναι πνευματικά παράλυτοι».

Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης στοχεύει στην προαγωγή του κομμουνισμού
Σοβιετική αφίσα του 1930: «Πιονιέροι! Μάθετε να αγωνίζεστε για την πάλη της εργατικής τάξης»
Στο παρακάτω απόσπασμα των συμπερασμάτων, ο συγγραφέας επιχειρεί να ασκήσει πολεμική για το περιεχόμενο της κομμουνιστικής εκπαίδευσης στα σοβιετικά σχολεία και κάνει λόγο για διαστρεβλώσεις. Ωστόσο, η προσεκτική μελέτη του και η αντικειμενικότητά του τον αναγκάζουν να παραδεχτεί ότι τα Σοβιετικά παιδιά διδάσκονται την αλήθεια, δεν διαστρεβλώνονται ιστορικά γεγονότα, ούτε λογοτεχνικά κείμενα, αλλά... γίνεται «δόλια ερμηνεία τους»:
«Αυτό που διαχωρίζει το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα από αυτά της Δυτικής Ευρώπης πιο ξεκάθαρα, δεν είναι το πρόγραμμα σπουδών ή οι απαιτήσεις από τους μαθητές, αλλά ο προσανατολισμός των σχολείων στην προώθηση του κομμουνιστικού σκοπού. Ο επιτακτικός σκοπός της σοβιετικής εκπαίδευσης είναι η προώθηση των κομμουνιστικών θεωριών και του κομμουνιστικού συστήματος γενικά. Δεν υπολογίζεται η ανάπτυξη ενός ατόμου ως ατόμου χωρίς αναφορά στη συμβολή του στην προαγωγή του κομμουνισμού.
Οι ανθρωπιστικές σπουδές - λογοτεχνία, ιστορία, φιλοσοφία, τέχνη και θεολογία - είναι παραδοσιακά οι περιοχές της ανθρώπινης γνώσης που πιο προσεκτικά διατηρούν και μεταδίδουν τις αξίες και ιδέες που σημαδεύουν τους ανθρώπους σαν πραγματικές και ιδιαίτερες ανθρώπινες προσωπικότητες και οι οποίες επιβεβαιώνουν πολύ καλύτερα από κάθε άλλη περιοχή γνώσης την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Οι ανθρωπιστικές σπουδές βεβαιώνουν πάλι πνευματικές αρετές του ανθρώπου που είναι απαράβατες και οι οποίες, πιο συγκεκριμένα, δεν είναι αντικείμενο του νόμου της κοινωνίας που ζει. Είναι αυτή η τελευταία λειτουργία των ανθρωπιστικών σπουδών που έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα Αμερικανούς, να πιστεύουν ότι το Σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα καταστέλλει τις ανθρωπιστικές σπουδές. Στην πραγματικότητα, καταστέλλει τη μελέτη της θεολογίας προκειμένου να εγκαθιδρύσει ένα φιλοπόλεμο αθεϊσμό και περιορίζει τη φιλοσοφική έρευνα ευρέως στο μαρξιστικό - λενινιστικό σκελετό έρευνας. Αλλά, όπως έχουμε δει, το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα, μακριά από την καταστολή της λογοτεχνίας και της ιστορίας, στην πραγματικότητα επικεντρώνεται σε αυτά και τα μετατρέπει σε πλεονέκτημα του κομμουνισμού.
Στη λογοτεχνία και την ιστορία

Σοβιετική αφίσα του Κόμματος των Μπολσεβίκων, της περιόδου 1947 - '53: «Διαπαιδαγωγούμε τη νέα γενιά στην ολόψυχη αφοσίωση στην υπόθεση του κομμουνισμού»
Στους Σοβιετικούς μαθητές παρέχεται λεπτομερής γνώση της λογοτεχνίας της χώρας τους ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι μερικά από τα καλύτερα μυαλά του παρελθόντος έχουν προβλέψει ότι οι στερήσεις και υποδουλώσεις των εργατικών τάξεων τον 18ο και 19ο αιώνα οφείλονταν, αρχικά, στα κακά του φεουδαρχικού συστήματος και μετέπειτα του καπιταλιστικού, κι ότι μόνο με την ανάπτυξη του κομμουνισμού καταφέρνει η εργατική τάξη να επιτύχει την αξιοπρέπεια και να ζήσει μια τίμια ζωή. Διαβάζοντας επιλεγμένα κείμενα από αυτούς τους προσοβιετικούς συγγραφείς, οι Σοβιετικοί μαθητές όχι μόνο βλέπουν τις προεπαναστατικές δυστυχίες του ρωσικού λαού, αλλά επιπλέον, καθώς η ευφάνταστη λογοτεχνία επικαλείται κυρίως τα συναισθήματα, τις νιώθουν εξίσου, όπως ακριβώς διαβάζοντας σοβιετική λογοτεχνία μπορούν να δουν και να νιώσουν τα μεγαλεία του κομμουνισμού. Με αυτόν τον τρόπο, μια λεπτομερής γνώση της ρωσικής λογοτεχνίας μπορεί να διαπεράσει την επιθυμία ενός μαθητή, έτσι ώστε, συναισθηματικά και ορθολογικά, να πειστεί για την υπεροχή του κομμουνιστικού συστήματος.
Με παρόμοιο τρόπο, οι Σοβιετικοί μαθητές δέχονται μια εξονυχιστική γνώση της ιστορίας του Δυτικού πολιτισμού, επειδή με αυτόν τον τρόπο μπορούν να πιστέψουν ότι το δουλοκτητικό σύστημα των αρχαίων πολιτισμών, το φεουδαρχικό σύστημα του Μεσαίωνα και το καπιταλιστικό σύστημα του 18ου και 19ου αιώνα ήταν κυρίως ατελή κυβερνητικά και οικονομικά συστήματα που οδηγούν στην εγκαθίδρυση ενός κυρίαρχου και νομοτελειακού κομμουνιστικού συστήματος. Αυτή η λεπτομερής και προσεκτικά παρουσιασμένη όψη της ιστορίας παρέχει στους Σοβιετικούς μαθητές μια ιστορική προοπτική τόσο ξεκάθαρη και πειστική έτσι ώστε να νιώθουν το νόημα του προορισμού του θριάμβου του κομμουνισμού, που είναι ακριβώς το αποτέλεσμα που προτίθεται να προάγει η σοβιετική εκπαίδευση.
Τα σοβιετικά βιβλία στη λογοτεχνία και την ιστορία είναι έτσι προσεκτικά σχεδιασμένα να παρέχουν στους μαθητές μια αφθονία λογοτεχνικών εμπειριών και ιστορικών αποδείξεων που θα τους πείσουν για την υπεροχή και τον προορισμό του κομμουνισμού. Στα λογοτεχνικά βιβλία αυτός ο σκοπός συνήθως οδηγεί σε μια διαστρέβλωση των ιδεών και στάσεων διάσημων Ρώσων συγγραφέων του 18ου και 19ου αιώνα, όχι κυρίως μέσω αλλοίωσης των έργων τους, αλλά με προσεκτική επιλογή αυτών και σε μεγαλύτερες τάξεις, με διαστρέβλωση της λογοτεχνικής ιστορίας. Στα βιβλία λογοτεχνίας αυτός ο σκοπός οδηγεί σε σοβαρή διαστρέβλωση των γεγονότων του παρελθόντος, πάλι όχι τόσο με μια σκόπιμη αλλαγή των ιστορικών γεγονότων αλλά με προσεκτική επιλογή και δόλια ερμηνεία τους. Παρ' όλα αυτά, οι Σοβιετικοί μαθητές, όπως έχουμε δει, λαμβάνουν μια λεπτομερή γνώση της λογοτεχνικής ιστορίας της χώρας τους, την υπόθεση ότι όσο πιο σταθερή είναι η γνώση αυτών των αντικειμένων, τόσο πιο ισχυρή θα είναι η πεποίθησή τους για την υπεροχή και τον σταδιακό παγκόσμιο θρίαμβο του κομμουνισμού.
Στις ξένες γλώσσες και τη γεωγραφία
Ούτε είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η σοβιετική εκπαίδευση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις ξένες γλώσσες. Ίσως καμία χώρα δεν είναι πιο συνειδητοποιημένη από τη Σοβιετική Ένωση για την τεράστια πολιτική και προπαγανδιστική αξία των ξένων γλωσσών. Οι εκπαιδευτικές αρχές των σοβιετικών σχολείων γνωρίζουν πλήρως ότι ανάμεσα στα καλύτερα "όπλα" για να νικήσουν την αντικομμουνιστική αντίσταση είναι ένας μεγάλος αριθμός των ίδιων τους των ανθρώπων που μπορούν να διαβάσουν λογοτεχνία και να γράψουν και να μιλήσουν τη γλώσσα των αντιπάλων ή πιθανών συμμάχων τους. Η Σοβιετική κυβέρνηση γνωρίζει ότι αυτές οι χώρες δεν πρόκειται να πειστούν για τα πλεονεκτήματα του κομμουνισμού, εάν τα επιχειρήματα, που τυπώνονται ή λέγονται, παρουσιάζονται σε μια άγνωστη γλώσσα. Δέκα εκατομμύρια Ρώσοι δεν μαθαίνουν αγγλικά επειδή αγαπούν την Αμερική.
Παρομοίως, ο λόγος που η σοβιετική εκπαίδευση προσδίδει τόση σημασία στη γεωγραφία είναι αρκετά σαφής. Σε πρώτο στάδιο, σημαντικό ποσοστό της αποτελεσματικότητας της γνώσης ενός μαθητή για την ιστορία, τα οικονομικά, την πολιτική επιστήμη και τα τρέχοντα γεγονότα εξαρτάται από τη γνώση γεωγραφίας που κατέχει. Δευτερευόντως είναι καλό για όλους τους πολίτες μιας κομμουνιστικής χώρας να έχουν μια λεπτομερή γνώση των περιοχών που έχει κατακτήσει ο κομμουνισμός και ποιες πρόκειται να κατακτηθούν. Η πρόσφατη έμφαση στην οικονομική γεωγραφία στις τελευταίες τάξεις κυρίως λειτουργεί καλύτερα από οτιδήποτε άλλο στο να αποδείξει στους Σοβιετικούς μαθητές την οικονομική υπεροχή του κομμουνιστικού συστήματος».

Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη 15/11/2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου