ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 2020

ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΥΠΟΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 21-ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2019,

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10612167

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2020

Σταθεροποίηση της χρόνιας υποχρηματοδότησης Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Κείμενο του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας της ΚΕ του ΚΚΕ

Eurokinissi

Για δεύτερη συνεχή χρονιά, τόσο η προηγούμενη όσο και η σημερινή κυβέρνηση πανηγυρίζουν σε υψηλούς τόνους την «έξοδο» από τα μνημόνια και την «ανάπτυξη», καθώς ο αιματοβαμμένος πλεονασματικός προϋπολογισμός, που προέκυψε από τον φορολογικό στραγγαλισμό των λαϊκών οικογενειών, τους δίνει την «άπλα» να πριμοδοτήσουν το μεγάλο κεφάλαιο και να χρηματοδοτήσουν τις προτεραιότητές του. Έτσι, αν και ο ελληνικός λαός στερήθηκε τα πάντα την περίοδο της κρίσης, φαίνεται ότι και την περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης δεν έχει να λάβει ούτε το ελάχιστο από τις τεράστιες απώλειες που υπέστη.

Αυτό αφορά το σύνολο των κοινωνικών αναγκών, μεταξύ αυτών και της Εκπαίδευσης. Στον προϋπολογισμό του 2020, η δαπάνη για το υπουργείο Παιδείας διαμορφώνεται στα 4,953 δισ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό (από 4,962 δισ. το 2019) και στα 510 εκατ. από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (από 565 εκατ.).

Η κρατική δαπάνη παρουσιάζει μια μικρή αύξηση - καθώς μεταφέρθηκε από το υπουργείο Παιδείας στο υπουργείο Ανάπτυξης το συνολικό κονδύλι που αφορούσε τον τομέα της Έρευνας - που σε καμία περίπτωση όμως δεν σηματοδοτεί την ανάκτηση των απωλειών, ούτε αντιστρέφει τη γενική πτωτική πορεία χρηματοδότησης της τελευταίας δεκαετίας.

Ο κρίσιμος τομέας του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, που αφορά τις υποδομές, για τουλάχιστον δεύτερη συνεχόμενη χρονιά παρουσιάζει μείωση 50 εκατ., με αποτέλεσμα να αποτυπώνεται ποσοτικά η συνέχιση μιας πολιτικής που δεν ιεραρχεί τις σχολικές υποδομές ως άμεση προτεραιότητα. Η δε υλοποίηση της δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής, στο βηματισμό της προηγούμενης κυβέρνησης, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα όπως αποτυπώνονται στον προϋπολογισμό προχωρά «ασθμαίνοντας».

ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Η ΦΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ-ΑΣΚΗΣΙΟΛΑΓΝΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (μέρος β)

Η Φυσική στο Λύκειο - Ασκησιολαγνείας το ανάγνωσμα

Μέρος β'*

Στο πρώτο μέρος του σημειώματός μου για τη διδασκαλία της Φυσικής στο Λύκειο αναφέρθηκα στην από πρόθεση υποβάθμιση μέχρι εξαφάνισης της διδασκαλίας των θεμελιακών αρχών της Φυσικής. Σε αυτό το β' μέρος του σημειώματός μου θα παρουσιάσω τι τελικά διδάσκουμε σε αυτό το κατ' ευφημισμόν μάθημα της Φυσικής.

Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι σκοπός μας είναι να διδάξουμε τα φαινόμενα που ένας σύγχρονος πολίτης συναντά στην καθημερινή ζωή του και την εξήγησή τους. Είναι όμως έτσι; Το πρώτο φαινόμενο που συναντά ένα βρέφος μετά τη γέννησή του, όταν προσπαθεί να σηκώσει το κεφαλάκι του ή λίγο αργότερα να σταθεί στα πόδια του, είναι η βαρύτητα. Μια βαρύτητα η οποία έχει εξηγηθεί αναλυτικά από τον Newton το 1687 (και τον Einstein το 1915). Ο Newton διατύπωσε τους τρεις νόμους του για να καταλήξει στο Νόμο της Παγκόσμιας Έλξης. Εδώ και πολλά χρόνια η μελέτη της βαρυτικής θεωρίας είχε αφαιρεθεί από την ύλη του Λυκείου. Τα τελευταία δυο τρία χρόνια προστέθηκαν δύο παράγραφοι στη Φυσική Κατεύθυνσης της Β' Λυκείου. Συνεπώς, ένας πολίτης που ασχολήθηκε με ανθρωπιστικές σπουδές δεν θα μάθει ποτέ γιατί η Σελήνη δεν πέφτει ποτέ στο κεφάλι του ή γιατί υπάρχουν οι τηλεπικοινωνιακοί δορυφόροι στους οποίους πια στηρίζονται όλες οι επικοινωνίες γύρω μας. Αντίθετα, αυτός ο πολίτης θα έχει διδαχθεί πώς να υπολογίζει το πεδίο στο κέντρο ενός τριγώνου στις κορυφές του οποίου υπάρχουν φορτία (χωρίς βέβαια να ξέρει πώς χρησιμοποιεί την Αρχή της Επαλληλίας). Θα έχει λύσει αρκετές ασκήσεις με εντάσεις ηλεκτρικού πεδίου, αλλά καμία άσκηση με ένταση βαρυτικού πεδίου.

Ενα άλλο παράδειγμα απουσίας διδασκαλίας φαινομένων καθημερινών είναι η απουσία διδασκαλία της οπτικής. Όλοι σε κάποια περίοδο της ζωής μας θα φορέσουμε γυαλιά. Είναι δυνατόν να μη διδάσκονται οι φακοί στο σχολείο; Να μη γνωρίζει ο πολίτης πώς λειτουργεί το μάτι του και τι είναι αυτά τα τζαμάκια που φοράει και τον βοηθάνε να βλέπει; Τι είναι τελικά σημαντικότερο; Μια άσκηση με φορτία περισσότερη ή η γνώση της οπτικής;

ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Η ΦΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ. ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ

Η Φυσική στο Λύκειο: Διδάσκοντας την Ημιμάθεια (Α' Μέρος)

Από μικρός θυμάμαι την μητέρα μου να μου λέει: «Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια».

Αυτήν τη φράση τη θυμάμαι κάθε φορά που μπαίνω να διδάξω Φυσική σε ένα τμήμα Λυκείου. Ο λόγος είναι ότι αυτό που καλούμαστε να προσφέρουμε στους μαθητές είναι ένα σύνολο αποσπασματικών γνώσεων, πολλές φορές χωρίς καμία συνοχή και χωρίς να τους εξηγούμε τις βασικές αρχές που κρύβονται πίσω τους. Γενικά, αν κάποιος με καλούσε να περιγράψω τη Φυσική του Λυκείου, θα την περιέγραφα σαν ένα μάθημα προσαρμοσμένο στην παπαγαλία της ασκησιολογίας, το οποίο επιμελώς προσπαθεί να κρύψει από τους μαθητές τους θεμελιώδεις νόμους της φύσης που κρύβονται πίσω από την επίλυση των ασκήσεων.

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ PISA

Και πάλι για το επίπεδο των μαθητών

Με αφορμή τα πρόσφατα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA του ΟΟΣΑ, άνοιξε πάλι στον Τύπο η συζήτηση για το επίπεδο των μαθητών του σχολείου. Φυσικά, οι χαμηλές αυτές επιδόσεις δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, ούτε καν αποκλειστικά εκπαιδευτικό πρόβλημα, όμως είναι υπαρκτό. Το επίπεδο των γνώσεων των μαθητών είναι πράγματι πεσμένο. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα γύρω από την PISA, που αποτυπώνει μετρήσιμα την πτώση του επιπέδου των μαθητών: Πώς γίνεται το ζήτημα των δεξιοτήτων, που είναι κυρίαρχο στα σχολικά βιβλία, να είναι αυτό που ελέγχεται στις αποτιμήσεις του ΟΟΣΑ και οι επιδόσεις των μαθητών μας να πέφτουν; Από την άλλη, ακόμα και χώρες που ήταν στις πρώτες θέσεις της PISA πριν από κάποια χρόνια, όπως η Φινλανδία, γιατί έχουν υποχωρήσει τόσες θέσεις; Τι φταίει;

* * *

Γενικά, ενώ η τάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων απαιτεί ανεβασμένο επίπεδο εκπαίδευσης, αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να ικανοποιηθεί πλήρως, λόγω της κυριαρχίας των αστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνει τις αντίστοιχες προσαρμογές. Αυτή η αντίφαση οδηγεί στο να συνυπάρχουν πιο έντονα στην εποχή μας:

• Από τη μια μεριά, η σχετική ημιμάθεια, η αδυναμία του ανθρώπου να συγκροτήσει ένα στέρεο μεθοδολογικό υπόβαθρο ανάλυσης του κόσμου, παρακολούθησης των αλλαγών με τη συσσώρευση γνώσεων.
• Από την άλλη, η πολλαπλότητα πηγών πληροφόρησης, η πρόσβαση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων σε αυτές. Κυρίως η δυνατότητα που δίνει σήμερα η ανάπτυξη της επιστήμης, ώστε τα πορίσματά της να διαχέονται με παιδαγωγικό και φιλοσοφικά τεκμηριωμένο τρόπο στο σχολείο και γενικότερα στην Εκπαίδευση.

ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: "ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ" ΓΙΑ ΤΗΝ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ: "ΧΡΥΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ" Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

«Αρχαία Ιστορία» για την Α' Γυμνασίου: «Χρυσός αιώνας» η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η εντύπωση που σχηματίζουμε για τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας ήδη από το βιβλίο της Α' Γυμνασίου είναι ότι κάτω από μια σοβαροφανή επιφάνεια σεβασμού των αρχών της ιστορικής επιστήμης, της αντικειμενικότητας, απόδοσης των πραγματικών διαστάσεων στα ιστορικά γεγονότα, κρύβεται ένα βαθιά συντηρητικό πνεύμα. (...)

Ο συγγραφέας του Βιβλίου Του Εκπαιδευτικού αρνείται τη δυνατότητα διατύπωσης ιστορικών νόμων, υποστηρίζοντας ότι η προσπάθεια συναγωγής νόμων, η αναγωγή του μερικού στο γενικό έχει περισσότερο κοινωνιολογικό χαρακτήρα. Με τη διατύπωση νόμων αποκλίνουμε προς το αφηρημένο και γι' αυτό «δύσκολα, χρησιμεύουν οι νόμοι στην ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων» (Βιβλίο του Εκπαιδευτικού, σελ 8). «Για την κατανόηση και την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων» υποστηρίζουν οι συγγραφείς του Βιβλίου Του Εκπαιδευτικού (σελ. 8) ότι χρειάζεται «ευαισθησία ... φαντασία... εξατομίκευση, παρά ταξινόμηση και τυποποίηση». Προβάλλεται έντονα η δυνατότητα πολλών οπτικών - απεριόριστων - «όσες και οι ιστορικοί». Ταύτιση απόψεων μπορεί να παρουσιάσουν «οι ιστορικοί που θητεύουν με αφοσίωση στο δόγμα μιας συγκεκριμένης ιστορικής σχολής».

Από τότε που ο Ηράκλειτος διατύπωσε το «δις εις τον αυτόν ουκ αν εμβαίης» είναι γνωστή η μοναδικότητα του ιστορικού και μη γεγονότος. Όπως είναι εύκολα κατανοητό ότι κάθε γεγονός έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλα που μπορούν να οδηγήσουν στη διατύπωση νόμων. Και οι πολλές οπτικές, η φαντασία κ.ά. που θα οδηγήσουν σε «ενδιαφέρουσες αλλά διαφορετικές απόψεις», έχουν σκοπό να υπονομεύσουν την ιστορική αλήθεια και να παρασύρουν τον εκπαιδευτικό να θεωρήσει κάθε ισχυρισμό για το ιστορικό γεγονός ως διαφορετική, αλλά ενδιαφέρουσα άποψη. Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε γιατί η ιστορία της Αντίστασης γράφεται από την ανάποδη, αθωώνοντας τους συνεργάτες των Γερμανών και ενοχοποιώντας αυτούς που θυσίασαν τα πάντα για να τους αποκρούσουν. «Μια διαφορετική αλλά ενδιαφέρουσα οπτική» θα τη χαρακτήριζε ο συγγραφέας του βιβλίου μας...