Για τι παλεύουμε

Καλούμε τους εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές να απαιτήσουν:

· Αναδιοργάνωση της Εκπαίδευσης (σε δομή και περιεχόμενο) με κριτήριο την ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών των νέων (την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, τη γνώση της φυσικής και κοινωνικής νομοτέλειας, τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης), την προετοιμασία τους για την επαγγελματική και κοινωνική ζωή και δράση.

· Αποκλειστικά Δημόσια Δωρεάν Παιδεία. Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στην Εκπαίδευση.

· 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή

· Ενιαίο 12χρονο Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο ολόπλευρης μόρφωσης για όλους μέχρι τα 18 τους χρόνια

· Επαγγελματική εκπαίδευση σε δημόσιες δωρεάν σχολές με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα

· Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση στην υπηρεσία του λαού (ανάπτυξη της έρευνας, της επιστήμης και της τεχνολογίας και την εφαρμογή τους στην ικανοποίηση των διευρυμένων αναγκών του).

Είναι φανερό ότι το σχολείο των λαϊκών αναγκών συγκρούεται με τον πυρήνα της αστικής ιδεολογίας που θέλει το σχολείο μηχανισμό ενσωμάτωσης των νέων και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης που το κεφάλαιο έχει ανάγκη. Η οικοδόμηση του σχολείου των σύγχρονων λαϊκών αναγκών είναι υπόθεση του λαού, είναι μέτωπο πάλης του εργατικού λαϊκού- κινήματος στην κατεύθυνση κατάκτησης της δικής του εξουσίας. Πάλη που θα κατακτά επιμέρους στόχους, θα επιβάλλει βελτιώσεις, θα κάνει συνείδηση στο λαό την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης με κριτήριο την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΟΝΕΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Μπαίνουν οι βάσεις για ένα ζηλευτό εκπαιδευτικό σύστημα



Αποσπάσματα από κείμενο του πρώτου Λαϊκού Επιτρόπου Παιδείας, Ανατόλι Βασίλιεβιτς Λουνατσάρσκι
Στην προσπάθεια εξάλειψης του αναλφαβητισμού, τη δεκαετία του 1920, σε μια επαρχία


Συνεχίζοντας το αφιέρωμά μας στην Οκτωβριανή Επανάσταση και τις τομές που έφερε στο χώρο της Παιδείας, θα σταθούμε αναλυτικά στη σκέψη και στην προσφορά μεγάλων Σοβιετικών παιδαγωγών, ανθρώπων που πρόσφεραν πολλά στην παιδαγωγική θεωρία, αλλά και στην οργάνωση και την παραπέρα ανάπτυξη των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στη Σοβιετική Ενωση.
Σε αυτό το πνεύμα, θα ξεκινήσουμε από τον Ανατόλι Βασίλιεβιτς Λουνατσάρσκι (1875-1933), που ήταν ο πρώτος Λαϊκός Επίτροπος της Παιδείας στη Ρωσική Ομοσπονδία και έμεινε σε αυτήν τη θέση έως το 1929.
Παλεύοντας με σοβαρές δυσκολίες
Ο Λουνατσάρσκι είχε καθοριστική συμβολή στη διαπάλη με τους παλιούς εκπαιδευτικούς (όπου κυριαρχούσαν στοιχεία εχθρικά προς την επανάσταση), στη δημιουργία της Ενωσης των Διεθνιστών Δασκάλων. Τις πρώτες ήδη μέρες της εργασίας του στο Λαϊκό Επιτροπάτο της παιδείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δηλαδή στις 15 του Νοέμβρη 1917, αποτάθηκε με επιστολή του «Προς όλους τους σπουδαστές», όπου έγραφε πως «ο δάσκαλος, ο πραγματικός δάσκαλος, τέτοιος πρέπει να είναι: Πρώτα απ' όλα να είναι με το λαό σ' όλα τα βιώματά του, ακόμα και στις πλάνες του. Πάτε να τον βοηθήσετε. Είναι γεμάτος δύναμη, τον περιστοιχίζει όμως η δυστυχία. Δόξα σ' εκείνον, που, στη βαριά τούτη ώρα της δοκιμασίας του, πάει με το λαό».


«Η γνώση θα σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς» (Σοβιετική αφίσα, 1920)

Μιλώντας για τη στάση των διανοουμένων απέναντι στην επανάσταση τον πρώτο καιρό, κάνει λόγο για «σαμποτάζ» και λέει χαρακτηριστικά: «Κάθε κακό δεν έρχεται για κακό. Το μισητό σαμποτάζ των περισσότερων από τους Ρώσους διανοούμενους (και προπαντός των λεγόμενων σοσιαλιστών!) έδωσε θαυμάσιο μάθημα στο προλεταριάτο και υποσημείωσε την επιβλητική του ανάγκη να αποκτήσει τη μόρφωση το γρηγορότερο. Η σημερινή γενιά των προλεταρίων πρέπει κάπως να μορφωθεί, η μέλλουσα αντιθέτως θα είναι πλήρως μορφωμένη. Τέτοιο σημαντικό καθήκον ανήκει στο Επιτροπάτο της Λαϊκής Εκπαίδευσης. Ηταν εκτάκτως δύσκολη η εκπλήρωσή του, διότι μεταξύ των σαμποτέρ τα περισσότερο ασυμβίβαστα στοιχεία ήταν οι δάσκαλοι. Η κεντρική υπηρεσία του πρώην υπουργείου της Δημόσιας Εκπαίδευσης είχε και αυτή σαμποταριστεί από τους υπαλλήλους της. Βρισκόμασταν προ ερειπίων, χωρίς οδηγούς, χωρίς πραγματικές σχέσεις με το σχολείο, χωρισμένοι από τις επαρχίες και με αριθμό ειδικών παιδαγωγών πολύ περιορισμένο. Αλλες επίσης δυσκολίες μάς παρουσιάστηκαν κατά τον πρώτο χρόνο, αρκεί να θυμίσουμε τη μεταφορά του Επιτροπάτου (υπουργείου) από τη Μόσχα κατά την εποχή της γερμανικής προχώρησης λίγο πριν την ειρήνη του Μπρεστ - Λιτόφσκ, περιστατικό το οποίο μας κατέστρεψε ό,τι έως τότε είχαμε με κόπο οργανώσει. Με όλα αυτά, όμως, τώρα και η κεντρική υπηρεσία και τα τοπικά ιδρύματα έχουν τεθεί σε κίνηση. Η πλειοψηφία των παιδαγωγών συνεργάζεται ειλικρινώς με μας, οι λοιποί είναι υποχρεωμένοι να μας ακολουθούν από ανάγκη».
Παράλληλα, ο Λουνατσάρσκι έβαλε τις βάσεις για το ενιαίο σχολείο της εργασίας για όλα τα παιδιά, κόντρα στις διακρίσεις τάξεων ή φύλου, κόντρα στις πρόωρες ειδικεύσεις. Επισκέφθηκε δεκάδες παιδαγωγικά ιδρύματα, συναντήθηκε με χιλιάδες καθηγητές, δασκάλους του λαϊκού σχολείου, σπουδαστές και μαθητές των στρατιωτικών σχολών, μιλούσε συστηματικά στα παιδαγωγικά συνέδρια, τις δασκαλικές διασκέψεις και τις συζητήσεις (μόνο στα δυο πρώτα χρόνια της εργασίας του στο Λαϊκό Επιτροπάτο της Παιδείας, ο Α. Β. Λουνατσάρσκι πήρε μέρος σε αποστολές σε 15 κυβερνεία).
«Φρόντισε το βιβλίο σου - είναι ο αληθινός σύντροφος στις εκστρατείες και στην ειρηνική δουλειά» (Σοβιετική αφίσα, 1917 - '21)

Το 1921 το ΣΕΚΕ εξέδωσε στη χώρα μας την μπροσούρα με τίτλο «Η εκπαίδευσις εις την Ρωσσίαν» του Α. Β. Λουνατσάρσκι. Σε αυτό το κείμενο βλέπουμε πώς μέσα σε μόλις τρία χρόνια από την επανάσταση και ξεπερνώντας τις προαναφερόμενες δυσκολίες, έμπαιναν οι βάσεις για ένα ζηλευτό εκπαιδευτικό σύστημα.
Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από το κείμενο (σε ελεύθερη απόδοση στη δημοτική, καθώς το αρχικό κείμενο ήταν στην καθαρεύουσα), που ουσιαστικά παρουσιάζει την πολιτική του πρώτου εργατικού κράτους στο ζήτημα της Εκπαίδευσης:
Το ενιαίο σχολείο εργασίας - α' βαθμός
«Τα διάφορα σχολεία, τα οποία πριν διαιρούνταν σε λαϊκά σχολεία για τις κατώτερες τάξεις, και μέσα σχολεία για τις πλούσιες και μορφωμένες τάξεις και σχολεία αρρένων και θηλέων, ακόμη δε σχολές πρακτικές και σχολές κλασσικές, γενικές και ειδικές, αντικαταστάθηκαν από το επιτροπάτο από ένα σχολείο, το Ενιαίο Σχολείο Εργασίας.
Το ενιαίο τούτο έχει διπλή σημασία: 1) Καταργεί τις διακρίσεις τάξεων. Το σχολείο μεταβάλλεται σε ενιαία κλίμακα. Κάθε παιδί στη Ρωσσία αρχίζει με σχολείο αυτού του τύπου και μπορεί να λάβει κατόπιν ανώτερη σπουδή. 2) Μέχρι το 16ο έτος αποφεύγεται κάθε ειδικοποίηση. Η αποκτώμενη μόρφωση είναι γενική κατά την ευρύτερη έννοια της λέξης, εγκυκλοπαιδική και για αμφότερα τα φύλα. Δεν αποκλείεται, φυσικά, η εισαγωγή της αρχής της ατομικοποιήσης και της διαφοροποίησης σε κάθε σχολείο. Ειδικοποίηση όμως με την πλήρη έννοια της λέξης δεν επιτρέπεται παρά μετά το 16ο έτος και στις βάσεις γενικής μόρφωσης. Τα διπλώματα ως παρεκτικά προνομίων καταργήθηκαν, οι αρχαίες γλώσσες δεν είναι υποχρεωτικές. Το σχολείο τούτο ενωμένο κατ' αρχάς, χωρίζεται σε δύο βαθμούς, πρώτο από 5 έτη και δεύτερο από 4 έτη. Ο κύκλος αυτός της 9ετούς εκπαίδευσης είναι υποχρεωτικός.


Το σχολείο μας είναι πράγματι γενικό. Προς τούτο καταργήθηκαν τα σχολικά τέλη, επιπλέον δε τα παιδιά τρέφονται δωρεάν, τα δε φτωχότερα λαμβάνουν και ενδύματα και υποδήματα. Εννοείται βεβαίως ότι τα βιβλία δίνονται δωρεάν στους μαθητές.
Α. Β. Λουνατσάρσκι
Αναγνωρίζουμε βεβαίως τις αναρίθμητες δυσκολίες. Η χώρα είναι κατεστραμμένη και πεινά, δεν έχουμε αρκετά βιβλία, όχι μόνο για τα νέα σχολεία που ιδρύσαμε, αλλ' ούτε και για τα παλαιά. Αλλά το Επιτροπάτο, υποβοηθούμενο από την κυβέρνηση των Σοβιέτ, καταπολεμά την αθλιότητα αυτή και ελπίζει να την καταβάλει, αν όχι τώρα αμέσως, πάντως όμως σε πολύ προσεχές μέλλον.
Οταν η κυβέρνηση έκανε υποχρεωτικό τον κύκλο της 9ετούς φοίτησης, τα Σοβιέτ υποχρεώθηκαν να ορίσουν καθένα τον αριθμό των παιδιών που είχαν την ηλικία για να φοιτήσουν στο σχολείο, και να τα κατανείμουν στα σχολεία. Σε όσα για λόγους υγείας δεν ήταν επιτετραμμένο να φοιτήσουν, τα τοπικά Σοβιέτ εξέδιδαν πιστοποιητικό ότι όχι από πταίσμα του παιδιού ή των γονιών του τούτο δεν φοιτά στο Σχολείο. Ορισθέντος του αριθμού των μαθητών το Επιτροπάτο φρόντισε και φροντίζει κατ' έτος για την επέκταση του δικτύου των σχολείων. Κατά το προσεχές έτος σκοπεύουμε να ανοίξουμε 10 χιλιάδες σχολεία πρώτου βαθμού και 1.000 δευτέρου βαθμού.
Το Σχολείο έχει χαρακτήρα εργατικού σχολείου εργασίας, της παραγωγικής εργασίας που αποτελεί τη βάση της διδασκαλίας, όπως και η παιδαγωγική εργασία.
Στο πρωτοβάθμιο σχολείο πρόκειται μόνο περί εργασίας εντός του σχολείου, μαγειρική, κηπουρική κ.λπ. Η εργασία έχει χαρακτήρα παραγωγικό, δηλαδή οι μαθητές εκτελούν οι ίδιοι, κατά το μέτρο των δυνάμεών τους, τα αναγκαία για την κοινή ζωή στο σχολείο έργα. (...)
Σχολεία β' βαθμού
Στο σχολείο του δευτέρου βαθμού σημειώνεται κυρίως ο παραγωγικός και κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας. Ηδη έχουμε να κάνουμε με παιδιά 13 ετών περίπου. Από την ηλικία αυτή καθίσταται δυνατή εργασία ελαφρά, αλλά πραγματική εκτός του σχολείου (συμμετοχή σε εργασία εργοστασίου, βοήθεια σε αγροτικές εργασίες, συνεργασία σε επιχειρήσεις του Κράτους ή άλλων στο Κράτος ομάδων). Από την ηλικία αυτή συνδυάζουμε την εργασία του παιδιού με τον αγώνα της κοινωνίας για την ύπαρξή της και την ανάπτυξή του με την εκπαίδευσή του. Το σχολείο δεν εγκαταλείπει τον έφηβο, τον παρακολουθεί, τον προφυλάσσει από το κακό, και προσαρμόζοντας όλα τα έργα του με την ανάπτυξη του σώματος και του πνεύματός του, γίνεται οδηγός μέσω του δαιδάλου της ομαδικής παραγωγικής εργασίας.
Το έργο τούτο είναι το πλέον νέο και το πλέον γεμάτο με ευθύνες.
Και μόνο στη βάση της πείρας και της πραγματικής συνεργασίας παιδαγωγών και ειδικών τεχνιτών και των διοικητών των εργοστασίων θα βρούμε την καλύτερη μέθοδο με στενή επαφή της παιδαγωγικής και της βιομηχανικής εργασίας.
Γι' αυτό συναντάμε κάτι αξιοσημείωτο που προσιδιάζει στην κομμουνιστική λύση του σχολικού προβλήματος.
Κάθε φορά που ο Μαρξ μιλά περί εκπαίδευσης, τη θέτει σε σχέση προς εργασία των μαθητών. Κήρυξε ότι θα έχουμε ανθρώπους αρμονισμένους και αληθινά νέους, όταν αντί να απαγορεύουμε την εργασία στα παιδιά, τη ρυθμίσουμε, μεταβάλλοντάς τη σε τεχνική βάση της εκπαίδευσης, ενώνοντας αυτή με την επιστήμη, με τη φυσική αγωγή και με την καλαισθητική ανάπτυξη του παιδιού.
Με κοινή έκφραση λέμε η εργασία βάση του δημοσίου σχολείου.
Φυσικά, είναι αναγκαία και ειδική μόρφωση ορισμένης τέχνης για τον έφηβο. Σχολές του δευτέρου βαθμού μπορούν, ανάλογα με τους τοπικούς όρους τους, να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στην τοπική παραγωγή, εν τούτοις αν και δίνουν παραδείγματα ορισμένης παραγωγικής εργασίας πρέπει να αναπτύξουν τον μαθητή, ώστε αυτός να βρίσκεται σε επαφή με όλη την παραγωγική ζωή και να μην είναι αποκλεισμένος σε μία ειδικότητα.
Η ειδικοποίηση, σύμφωνα με το Επιτροπάτο, δεν είναι αναγκαία παρά μόνο στον τρίτο βαθμό μετά το 16ο έτος σε σχολές, ας ονομάζουμε "ανώτερες σχολές", ή σε ινστιτούτα, τα οποία δεν έχουν χαρακτήρα σχολής.
Για να πραγματοποιήσουμε τόσο μεγάλες μεταρρυθμίσεις που είναι γρήγορα σχεδιασμένες, και τις οποίες το Επιτροπάτο της Παιδείας κατάρτισε με λεπτομέρεια με συμφωνία με το πανρωσικό συνέδριο της Λαϊκής Εκπαίδευσης, είναι ανάγκη να έχουμε μέγα αριθμό δασκάλων καλώς παρασκευασμένων.
Η σχολική πολιτική
Η σχολική πολιτική μας είναι η ακόλουθη: 1ον Να παραλύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την επιρροή της παλαιάς πανρωσικής παιδαγωγικής εταιρείας, 2ον να ενώσουμε το λαϊκό διδακτικό προσωπικό σε μεγάλη επαγγελματική οργάνωση στηριζόμενη στην ομοσπονδία των διεθνιστών παιδαγωγών, 3ον να εξισώσουμε τα δικαιώματα και ει δυνατόν και τους μισθούς των διδασκάλων του πρώτου και δευτέρου βαθμού, 4ον να κανονίσουμε ανώτερους μισθούς, 5ον να βοηθήσουμε τη δημιουργία και ανάπτυξη των παιδαγωγικών ιδρυμάτων, τα οποία προπαρασκευάζουν τους δασκάλους και 6ον στην παρούσα μεταβατική περίοδο να οργανώσουμε σε ευρεία κλίμακα ελεύθερα παιδαγωγικά μαθήματα.
Η πολιτική αυτή έγινε δεκτή σε διάφορα παιδαγωγικά συνέδρια και οριστικά καθορίστηκε στο τελευταίο συνέδριο στη Μόσχα για την προπαρασκευή των δασκάλων.
Επί όλων τούτων το Επιτροπάτο είχε αληθινά πραγματική απόλυτη επιτυχία. Η ρωσσική παιδαγωγική εταιρία κατέστη πλέον ανίσχυρη. Οι δωδεκάδες των τηλεγραφημάτων, που λάβαμε από διάφορα διδασκαλικά συνέδρια, αποδεικνύουν την αύξουσα συμπάθεια του λαϊκού διδασκαλικού σώματος προς την εξουσία των Σοβιέτ.
Δημοσιεύουμε εδώ μια σελίδα της επίσημης έκθεσης την οποία η Επιτροπεία του Λαού επί της Εκπαίδευσης απέστειλε τον Σεπτέμβριο του 1918 στο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού. Η έκθεση μιλάει περί μέτρων του Επιτροπάτου για την ανάπτυξη του οικονομικού, ηθικού και διανοητικού επιπέδου των διδασκάλων.
Η οικονομική θέση των δασκάλων
"Την 25 Ιουνίου, το Σοβιέτ των Επιτρόπων του Λαού, με πρόταση του επί της Παιδείας επιτρόπου, έλαβε μέτρα μοναδικά στη σχολική ιστορία όχι μόνο της Ρωσσίας. Ο μισθός των δασκάλων υπερεδιπλασιάσστηκε αμέσως και αναδρομικά από τον Μάρτιο του 1918. Τα έξοδα έτσι του ειδικού προϋπολογισμού για την Παιδεία αυξήθηκαν σε 1 δισεκατομμύριο ρούβλια για το δεύτερο εξάμηνο του 1918. Οσο περισσότερο πλησιάζουμε στην πραγματοποίηση του ιδανικού μας, αληθινής λαϊκής εκπαίδευσης, τόσο θα ανοίγονται νέα σχολεία (για τα οποία το σύνολο των μισθών θα αυξάνει, οι δάσκαλοι των σχολείων εργασίας πρέπει να τεθούν στην πρώτη κατηγορία, στην κατηγορία των πλέον υψηλότερων μισθών) και τόσο τα έξοδα θα αυξάνουν. Ο ετήσιος προϋπολογισμός των ενιαίων σχολείων εργασίας, εάν τα σχέδιά μας πραγματοποιηθούν πλήρως, θα ανέλθει με τις συμπληρωματικές δαπάνες (ενδυμασίας, οικοδομές κ.λπ.) σε 6 δισεκατομμύρια ρούβλια περίπου. Αλλά η εργατιά της Ρωσσίας δεν αρνείται να επιτύχει σχολεία αντάξια του εργατικού αγροτικού λαού, ο οποίος για πρώτη φορά στον κόσμο έλαβε άμεσα στα χέρια του την εξουσία. Η ανύψωση του οικονομικού επιπέδου των δασκάλων είναι μόνο το ήμισυ και όχι και το σημαντικότερο μέρος της απαιτουμένης εργασίας. Η αστική κοινωνία δεν αρκούνταν μόνο να αφήνει το διδακτικό προσωπικό στην πείνα και το ψύχος, προσπαθούσε επίσης να το κρατά στο σκοτάδι. Η ιστορία του σαμποτάζ, που μας έκαναν οι δάσκαλοι, αποδεικνύει πόσο προνοητική για τους σκοπούς της ήταν η μπουρζουαζία. Η Νέα Ρωσσία έχει ανάγκη εκπαιδευτών όχι μόνο προφυλαγμένων από φτώχεια, αλλά και πνευματικά άγρυπνων, αληθινά μορφωμένων και καλά παρασκευασμένων. Τα ινστιτούτα, τα οποία χρησίμευαν για τη μόρφωση των δασκάλων του παλαιού καθεστώτος, οι παιδαγωγικές σχολές και τα διδασκαλεία καθόλου δεν ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη αυτή. Τα μαθήματά τους κρατήθηκαν σκοπίμως σε ένα μετριότατο επίπεδο, αν και σ' αυτά δεν φοιτούσαν έφηβοι, αλλά ενήλικοι, οι οποίοι είχαν δοκιμάσει τις δυνάμεις τους στη σχολική εργασία, διότι τα παιδαγωγικά ινστιτούτα δέχονταν μόνον ως φοιτητές τους δασκάλους που είχαν διδάξει επί διετία στα σχολεία της στοιχειώδους εκπαίδευσης. Η σύσκεψη που συγκλήθηκε από το Επιτροπάτο το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου 1918, για να σκεφθεί για τη μόρφωση εκπαιδευτών, ετοίμασε νέα σχέδια για τα διδασκαλεία και τα παιδαγωγικά Ινστιτούτα. Αυτά θα μεταβληθούν σε ανώτερες σχολές, οι οποίες θα αποτελούν τις παιδαγωγικές σχολές των Πανεπιστημίων. Αντί των θρησκευτικών μαθημάτων θα εισαχθούν στις σχολές αυτές ιστορία του σοσιαλισμού, αρχές δικαίου κ.λπ." (...)
Οι ανώτερες σχολές
Οι μεταρρυθμίσεις των ανωτέρων σχολών έγιναν δεκτές από όλα τα πανεπιστήμια και τις ανώτερες τεχνικές σχολές της Ρωσσίας σε δυο πολυπληθείς συσκέψεις τους στη Μόσχα.
Οι γενικές και ιθύνουσες γραμμές των μεταρρυθμίσεων τούτων των ανωτέρων σχολών είναι οι ακόλουθες:
Η εκπαίδευση στις ανώτερες σχολές είναι προσιτή στους πάντες στη Ρωσσία. Κάθε πολίτης, άνδρας ή γυναίκα, που έχει υπερβεί το 16ο έτος της ηλικίας του, μπορεί να μπει σε όποια ανώτερη σχολή θέλει. Τα μαθήματα μπορούν να παρακολουθούνται από οποιονδήποτε θέλει. Αντίθετα οι πρακτικές εργασίες των σχολών αυτών παρακολουθούνται μόνο από εκείνους, οι οποίοι έχουν δίπλωμα ότι είναι ικανοί, αλλιώς παραπέμπονται σε ειδικές προπαρασκευαστικές σχολές των ανώτερων τούτων σχολών.
Οι καθηγητές διορίζονται κατόπιν διαγωνισμού επαναλαμβανόμενου κατά δεκαετία. (Παρέλειψα ότι οι δάσκαλοι των ενιαίων σχολείων διατηρούνται στη θέση υπό τον όρο περιοδικού αναδιορισμού τους από τα τοπικά Σοβιέτ). Οι ανώτερες σχολές έτσι οργανωμένες απολαμβάνουν ευρεία αυτονομία, η διοίκησή τους αποτελείται από αντιπροσώπους των καθηγητών, των υφηγητών και των φοιτητών.
Κάθε ανώτερη σχολή δεν μπορεί να αρκείται να είναι μόνο σύλλογος εκπαιδευτών, κατά τον παλιό τρόπο των ανώτερων σχολών. Πρέπει να είναι και εκπαιδευτικός σύλλογος, ο οποίος να προσφέρει πραγματική συνδρομή στην εκπαίδευση του λαϊκού σχολείου. Ως τέτοιος οφείλει να οργανώσει ινστιτούτα υφηγητών, για να ετοιμάσει καθηγητές λαϊκών πανεπιστημίων καθ' όλη τη Ρωσσία, να ιδρύσει μαθήματα προσιτά στους πάντες για μόρφωση όχι των ειδικών, αλλά εκείνων που θέλουν να ευρύνουν τη γενική τους μόρφωση με τη γνώση των προόδων και των ανακαλύψεων όλων των επιστημονικών κλάδων».

Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη, 19/07/2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου